Praatjes

Elke week een praatje van Roon.

Banksy of Roon

Als fan wil je soms een beetje op je idool lijken. Ik ben fan van Banksy. De kunstenaar die niemand kent, omdat hij zich nog nooit heeft laten zien. De kans is groot dat ik totaal niet op hem lijk. Hij maakt zijn kunst meestal ’s nachts, op straat met sjablonen en spuitbussen. Een beetje humor, een beetje graffiti en een beetje politieke boodschap. Ik houd ervan. Wat zou het mooi zijn als mijn werk een beetje in de buurt kwam van dat van hem, maar ik durf niet buiten op muren te schilderen en met spuitbussen kan ik niet overweg. En toch probeer ik af en toe een beetje Banksy te zijn, maar dan met potloden, stiften en mijn computer. Gewoon vanachter mijn bureau, met een muziekje op en een kop koffie bij de hand. Afgelopen week heb ik een drieluik gemaakt met een soort boodschap en een kleine glimlach. Geïnspireerd door of, zoals u wilt, afgekeken van Banksy. En toen kwam het Rode Kruis met een actiedag voor Oekraïne. Giro 555 werd geopend. Misschien is het wat als ik mijn werk afdruk en in een lijstje doe, dacht ik ineens. Dan kan ik het verkopen en de opbrengst doneren aan het Rode Kruis. De koper heeft dan een echte Roon aan de muur. Het is niet te groot (18x35cm). Het kan overal hangen, zelfs in het kleinste kamertje. En bij elk werk dat verkocht wordt, krijgt mijn ego bovendien een aai over zijn bol. Dat zijn drie vliegen in één klap. Een echte Banksy is niet meer te betalen, maar een Roon is nog goed te doen. €35,00 + €7,00 verzendkosten. Stuur mij een berichtje via de mail of kijk in de winkel op deze website. Maakt u geen zorgen. Als niemand een drieluik van Roon aanschaft, maak ik toch een mooi bedragje over op Giro 555. Maar pas op. Als ik met al die lijsten blijf zitten, dan weet u alvast wat u van mij voor uw verjaardag krijgt.

WC-papier

Er zijn mensen die het velletje naar achteren hangen, zodat het strak langs de muur valt. Zelf hang ik de wc-rol altijd met het velletje naar voren, losjes en vrij in de lucht. Lekker belangrijk, zou je kunnen denken, maar het zou mij niet verbazen als de wijze van ophangen iets zegt over de manier waarop je in het leven staat. Laat je alles lekker vrij, zo van laat maar waaien, of moet de boel strak en op orde. Misschien heeft het te maken met het karakter, maar het zou ook aangeleerd gedrag kunnen zijn. Hingen jouw ouders het velletje naar achteren, dan hang jij automatisch ook het velletje naar achteren. WC-papier is belangrijk. Wat moet je zonder? Twee jaar geleden wisten we nog niet wat ons allemaal te wachten stond. We werden overvallen door een virus. Vanuit zijn Torentje sprak de minister president ons ernstig toe en prompt was er geen wc-papier meer te krijgen. Angst was onze raadgever, waardoor we onze winkelwagentjes volgooiden. Niet met blikvoer, flessen water en pakken rijst, maar met wc-papier. Het duurde weken voordat de supermarkten hun voorraad weer op orde hadden. Poetin begint een oorlog in Oekraïne en in Rusland gaan de mensen hamsteren. In de krant van vrijdag vertelt de Russische journalist Eoegenia Koetznetsova dat er geen wc-papier meer te krijgen was, toen ze naar de winkel ging. WC-papier blijkt de thermometer van ons gemoed. Is een volk blij en gelukkig, dan puilen de schappen in de supermarkt uit. Zijn de schappen leeg, dan is er stront aan de knikker. Ga je op visite, breng dan eerst en bezoek aan het kleinste kamertje. Hangt het velletje vrij in de lucht, dan wordt het vast een jolige avond. Hangt het velletje strak langs de muur, gedraag je dan. Volg de etiquette van het huis. Ik denk dat ik hem op een tegeltje ga zetten. Het is belangrijk genoeg.

Rattenkeutels

De geurstof musk wordt gemaakt van de testikels van een muskusrat. Daar was ik heel lang van overtuigd. Goed verhaal! Vandaar de rat in het logo van Rottlucht, vertelde ik enthousiast. Dat van die muskusrat en de geurstof blijkt toch net iets anders te liggen. Iets met de klok en de klepel. Maar dit terzijde.

Mijn zoon en ik waren uitgenodigd door de jonge journalist in opleiding, die een artikel aan ons bedrijfje wilde wijden. Om meters te maken, werkt hij drie dagen per week voor de nieuwssite Indebuurt.nl. We hadden afgesproken in een café in het centrum van Rotterdam. De jongeman schreef alles wat wij vertelden nauwkeurig op in zijn notitieboekje. Na het interview moesten er natuurlijk ook nog een paar foto’s gemaakt worden. Mijn zoon en ik zijn nooit geslaagd voor het examen van fotomodel, maar de journalist in spe wist toch een knap plaatje te schieten voor zijn artikel. Die jongen komt er wel. Vol verwachting keken wij, de mannen van Rottlucht, uit naar het artikel.

Boven het artikel staat: Wat een Rottlucht! Ronald en Stefan maken luchtje voor “echte mannen”. Goeie kop! Daaronder een prima foto. En dan: “Rattenkeutels in je geurwater”. Daar hebben we het helemaal niet over gehad. Rattenkeutels, het staat er echt. Het originele idee was om van rattenkeutels een parfum te maken voor echte mannen, noteerde de journalist in zijn artikel. Hij gaat verder met de mededeling dat het luchtje niet aansloeg bij hun klanten en dat er inmiddels een nieuwe versie op de markt is. Dat laatste, van die nieuwe versie, klopt.  Het is een juiste beschrijving van de geschiedenis, maar dat wij geurwater wilden maken van rattenkeutels vinden wij best een aardig verhaal, maar ver bezijden de waarheid. Ook dit is weer een gevalletje klok en klepel. Wij nemen het de journalist niet kwalijk. Hij is tenslotte nog in opleiding en kan al mooie foto’s maken, maar let wel op beste lezer: Geloof niet alles wat er geschreven wordt.

Die mannen

Het is wat, met al die mannen. Mannen die iets bereikt hebben, die hard gewerkt hebben om aan de top te komen, mannen die echt iets kunnen. Juist die mannen donderen nu één voor één van hun voetstuk. Nou, niet allemaal natuurlijk, maar het lijken er wel aardig wat te worden. Artiesten, bestuurders, journalisten, en ongetwijfeld vallen er ook nog een paar die de krant of de televisie niet gaan halen. Iedere man heeft wel eens seksuele fantasietjes. Als je goed in de slappe zit, kun je ermee naar professionele dames, die je dan bijvoorbeeld in de boeien slaan of liefdevol met een zweep een pak rammel geven. Allemaal prima, niets aan de hand. Persoonlijk hou ik er andere fantasietjes op na, maar daar zal ik u verder niet mee lastig vallen. Dat is voor iedereen beter. Maar er zijn dus blijkbaar mannen die er genoegen in scheppen om anderen wel lastig te vallen. Dat je je plasser in opgewonden toestand moet fotograferen vind ik al een dingetje, maar waarom moet je dat fotootje dan ook nog naar iemand sturen die daar helemaal niet om gevraagd heeft? Misschien komt het wel door corona. Al die mannen met status en ego, zijn gewend om met hun veel te grote auto indruk te maken op de meisjes. Maar door al dat thuiswerken blijft de auto in de garage en als je dan een keer naar je werk rijdt, dan blijken de meisjes thuis achter hun laptop te zitten. In het weekend over de boulevard rijden kan nog steeds, maar daar zijn de terrassen leeg. Niemand die je ziet. En die auto is nou net het verlengstuk van de plasser. Dat weet iedereen. En dus grijpen ze naar andere middelen om duidelijk te maken dat ze de grootste hebben. Het is maar een theorie.

Gelukkig lijkt het met de pandemie de goede kant op te gaan. Als het zonnetje weer gaat schijnen, zitten we hopelijk met z’n allen weer heerlijk op het terras. Wijntje of biertje op tafel. Lekker hoor. Ik ben benieuwd wie er dan allemaal weer voorbij rijden met een veel te grote auto.

Principes

We hanteren drie basisprincipes, zei Sjinkie Knegt na de val van Suzanne Schulting. Ten eerste moet je geen corona krijgen, je moet blijven staan en als je dan blijft staan, moet je zorgen dat je geen penalty krijgt. Wijze woorden van een teleurgestelde topsporter, vlak na de uitschakeling van de shorttrackers in de halve finale van de gemengde relay. Als je bij het voetbal een penalty krijgt, moet je je als speler ook aan een paar basisprincipes houden. Blijf kalm, kies een hoek en peun die bal tussen de palen. Allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, maar je bent topsporter of niet. Ook onze premier heeft drie basisprincipes. Eén: Gooi je principes meteen overboord als ze in de weg gaan zitten. Twee: Stap nooit op, blijf altijd zitten. En drie: Schakel je geheugen uit als het lastig wordt. Zelf heb ik niet zo veel principes. Nou ja, ik eet uit principe geen spruitjes meer. Dat heb ik mij voorgenomen toen ik op mijn vierentwintigste het ouderlijk huis verliet. Niet om de opwarming van de aarde tegen te gaan of uitbuiting van arme boeren in verre landen te voorkomen. Spruitjes worden tenslotte op een eerlijke manier in ons eigen land verbouwd en veel fossiele brandstof is er volgens mij niet voor nodig. Alleen de lucht van spruitjes op het vuur doet mijn humeur al tot een dieptepunt dalen. Het is derhalve voor mijzelf, en mijn omgeving in het bijzonder, beter om deze groente te mijden. Na het interview met Sjinkie Knegt ben ik wel gaan nadenken. Het is toch fijn om te kunnen zeggen dat je je kan houden aan een aantal basisprincipes. Geen corona krijgen moet gaan lukken na drie prikken en een milder wordend virus. Het principe om te blijven staan vervang ik voor niet vallen. Een beetje oppassen met de alcohol en de sportbeleving niet op het veld, maar voor de televisie zoeken, dan moet dat voor mij ook geen problemen opleveren. Zorgen dat ik geen penalty, of te wel straf, krijg is de lastigste. Gelukkig heeft mijn vrouw geaccepteerd dat ik uit principe geen spruitjes eet.

Jurk

Jan Taminiau kreeg een kerstcadeau van zijn moeder. Het is het Jaarboek Kunstenaars 22 met op pagina 160 een werk van Roon. Het was een openbaring. Hij was er ondersteboven van. Hij besloot meteen om de kledingcollectie waar hij mee bezig was compleet om te gooien. De creaties die hij maakte voor prinses Maxima brachten hem internationale roem. En nu was er de jurk van Roon. Niet zomaar een kopie van het kunstwerk. Het is geen lap stof waar een printje opgezet is. Taminiau maakte zijn eigen kunstwerk.

“Koffie?” hoor ik mijn vrouw roepen vanuit de keuken. Ik schrik wakker uit mijn dagdroom. Voor mij ligt de krant met het artikel over de zes musea in Parijs die het werk eren van mode-icoon Yves Saint Laurant. De wereldberoemde modeontwerper liet zich regelmatig inspireren door kunstwerken bij het creëren van zijn collecties. Het begon begin jaren zestig met het een kunstboek dat Yves van zijn moeder kreeg als kerstcadeau. Het werk van Mondriaan inspireerde hem tot de revolutionaire Mondriaanjurk. Later volgde jasjes naar Van Gogh en Picasso. En nu laten zes musea in Parijs kleding van Yves Saint Laurant zien met daarnaast de kunst waardoor de ontwerper werd geïnspireerd. Zo kan het dus gaan met kunst en mode. Misschien staan er straks op de cover van de Vogue modellen die de jurken van Jan Taminiau dragen. In het artikel op pagina 3 vertelt Jan hoe hij zich heeft laten inspireren door de kunst van Roon. Hij kon ook niet vermoeden dat deze collectie zo’n internationale hit zou worden. Het Rijksmuseum heeft zelfs een jurk van Jan gekocht en het zou hem niet verbazen als er over een paar jaar een expositie komt met werk van Jan en Roon. Gezien het internationale succes zal de tentoonstelling waarschijnlijk gaan reizen over de wereld. Na het Louvre volgt The National Gallery in Londen, waarna de eer is aan het Metropolitan in New York.  

“kom je aan tafel? Het eten is klaar”, roept mijn vrouw.

De liefde en de dood

Moeten we het er nog over hebben? Alles is al gezegd. Jeroen geeft het toe, Ali ontkent en Marco zegt maar even niets. John heeft zich verbaasd en daarna verontschuldigd. Zijn zus, Linda, ging met Jeroen, maar nu niet meer en is helemaal in de war. Zoon Johnny heeft zijn zegje gedaan, net als alle andere talkshowpresentatoren en hun gasten. Iedereen is verbaasd over het gedrag van Ali, Marco en Jeroen en tegelijk verbaast het natuurlijk niemand, omdat we allemaal weten dat er overal omhooggevallen mannen rondlopen die zich vunzig gedrag denken te kunnen permitteren. En op vrijdag, toen alles gezegd was, hoorde ik dat Meat Loaf overleden was. Meat Loaf, de veel te dikke zanger van Paradise by The Dashboard Light. De hymne van mijn jeugd. Ik werd verliefd tijdens het nummer. Mijn vriendinnetje had de LP Bat Out of Hell. Het was haar eerste. Ik kan het mij niet meer herinneren, maar we hebben vast gezoend tijdens het nummer. De clip op televisie was heerlijk. Uiteindelijk is het Karla DeVito die, met de stem van Ellen Foley, het gevoos van de zanger stopt en eerst wil weten of hij wel echt van haar houdt. Ja, zo ging dat toen… Het vriendinnetje werd mijn vrouw. Twee LP’s in de platenkast met dezelfde hoes. Even later kwam de CD erbij. En nu luister ik naar Bat Out of Hell via Spotify. Een liefdeslied waarbij het niet goed afloopt. “And the last thing I see is my heart, Still beating still beating, Still beating still beating, Breaking out of my body, and flying away, Like a bat out of hell”. Een song uit 1978. Een vleermuis uit de hel. Tweeënveertig  jaar later blijkt een vleermuis uit China de oorzaak van dood en verderf. Maar dan echt.  De Chinese vleermuis is dood. De dikke zanger nu ook. Het lijkt erop dat het virus ook zijn langste tijd gehad heeft. Laten we het hopen. Dan kunnen de kroegen en discotheken weer open, tot diep in de nacht. En dan kunnen de jongens en meisjes weer zoenen, gewoon omdat ze verliefd zijn.

Valt er nog iets te lachen?

Prins Andrew van Engeland is geen prins meer. Iets met jonge meisjes en macht. The Voice is van de buis. Ongeveer eenzelfde gevalletje van macht en seks. Groningers staan op maandag te kleumen in de rij en lopen op zaterdag met fakkels door de stad. De Haagse elite lijkt een dikke middelvinger op te steken naar de mensen in het Noorden. Feyenoord verliest meteen de eerste wedstrijd na de winterstop. Dat krijg je ervan als de twaalfde man het stadion niet in mag. Het leek er halverwege de week niet op, maar de winkels mochten dan toch open, maar de kroegen voorlopig nog niet. Toch was het afgelopen zaterdag op heel veel terrassen en in de restaurants lekker druk. Was het protest of burgerlijke ongehoorzaamheid? We zijn nog maar net begonnen aan het nieuwe jaar en het is nu al bijna niet meer te doen. Januari is alcoholvrij, maar niet voor mij. Valt er eigenlijk nog iets te lachen? Ik zoek in de krant naar een beetje vrolijkheid, struin op sociale media en kijk televisie. Novak Djokovic moet Australië uiteindelijk toch verlaten en kan zijn titel dus niet verdedigen. Einde van een soap met alleen maar verliezers. Max Verstappen crasht in virtuele 24 uur van Le Mans. Nieuw dagrecord met 36.308 positieve test. Met een heel klein glimlachje denk ik aan de derde prik die afgelopen vrijdag mijn arm in ging. En ik heb er totaal geen last van. Het was even zoeken, maar de lach kwam pas echt toen ik op zaterdagavond op de bank zat. Via de terugkijkknop van de televisie keek ik naar een herhaling van Toren C. Een mop van de twee besnorde portiers: “Ik zat laatst bij de Chinees. Vraagt de mooie serveerster: Wilt u menu? Zeg ik:  Nee, ik wil liever eerst een hapje eten.” Het is te flauw voor woorden en seksistisch bovendien. Het zal geholpen hebben, dat geef ik toe. Mijn rechter hand zat in een zak chips en in mijn andere hand had ik een flesje bier, maar ik moest lachen. Eindelijk!

Wappie

“Ik ben zondag ook naar Amsterdam gegaan om te demonstreren”, vertelt de man met een zekere trots. “Toen we aankwamen op het Museumplein stonden er al van die grote borden, dat de demonstratie verboden was en dat iedereen naar huis moest gaan.” “Maar als de demonstratie verboden is, waarom ga je dan?”, vraag ik. “Omdat ik vind dat het al lang genoeg geduurd heeft. Al die maatregelen zijn onwettig. Er moet eens een keer iets aan gedaan worden.”, antwoordt de man. “Even later kwam er een drone van de politie boven ons vliegen”, gaat hij verder, “en daar zat een luidspreker in. Iedereen moest het Museumplein via de Van Baerlestraat verlaten, werd er omgeroepen. En toen we rustig wilden vertrekken, kwamen er ineens allemaal mannen uit busjes. Ze waren in het zwart gekleed en er stond Police op hun shirts. Die lui zijn ingehuurd door de politie om erop los te meppen. Ze horen bij criminele organisaties uit het buitenland.” “Nou, als de politie criminelen inhuurt om dubieuze klusjes voor ze op te knappen, dan staat het morgen met chocoladeletters op de voorpagina van de Telegraaf hoor”, werp ik tegen. “En als het niet de Telegraaf is, dan staat het wel in het Parool, de Volkskrant of het AD. Er waren toch ook journalisten bij die demonstratie van jou?” Het helpt niet. De man vertelt mij dat de kranten horen bij de MSM (mainstream media) en dat die allemaal gemanipuleerd worden. “Maar hoe weet jij dan dat die mannen in het zwart criminelen uit het buitenland zijn?”, vraag ik. Hij kijkt mij met een verbaasde blik aan. Blijkbaar snapt de man niet dat ik dat niet weet! “Dat kan je zo op het internet vinden. Het staat er vol mee.” Maar ik ben geen Wappie hoor, voegt hij er voor de zekerheid nog aan toe.

Mensen die geen vertrouwen hebben in onafhankelijke journalisten en niet meer geloven in onze democratie. Mensen die zichzelf, Twitter en Facebook vooral heel serieus nemen. In wat voor een staatsvorm zouden deze mensen willen wonen? Dat vraag ik mij de laatste tijd wel eens af.

Regels

Als je met ruim zeventien miljoen mensen op een kluitje woont, dan moet je het een beetje organiseren om chaos te voorkomen. Dat kan op de manier zoals ze dat bijvoorbeeld in China, Wit Rusland of Qatar doen. Daar bepaalt één man, met hulp van een paar vriendjes, wat je wel en niet mag doen. En als je niet doet wat de baas zegt, dan ziet het er slecht voor je uit. De meeste mensen houden zich daarom aan de regels.  Wij doen het op een andere manier. Met z’n allen kiezen we een select groepje mannen en vrouwen die we vervolgens vragen om de boel netjes voor ons te regelen. En als het ons niet bevalt, dan kiezen we gewoon weer een ander groepje. Democratie, noemen we dat. Het is een goed werkend systeem, zolang we allemaal maar lekker meedoen. Het heeft ons de laatste decennia veel  geluk en voorspoed gebracht. En daarom verbaast het mij zo, dat steeds meer mensen gewoon doen waar ze zelf zin in hebben. Neem nou het verkeerslicht. Rood betekent: Even wachten. Het is een simpele regel om ongelukken te voorkomen, maar in Amsterdam hebben voetgangers en fietsers maling aan deze verkeersregel. En dan heb je de regel van het mondkapje in de trein. Niet leuk, maar het moet even. Ik zie hele volksstammen die het lapje onder de kin hebben hangen. Waarom? Als dat de bedoeling zou zijn, dan was er wel een kinkapje voorgeschreven. Over de trein gesproken. Steeds meer lieden lijken het niet nodig te vinden om te betalen als je met het openbaar vervoer reist. “Er wordt toch niet gecontroleerd”. Vuurwerk is ook zoiets. Het hoort bij Oud en Nieuw, maar dit jaar even niet. Jammer, maar dat hadden onze democratisch gekozen leiders nou eenmaal bepaald. Ik kan mij vergissen, maar de knallen waren afgelopen week nog nooit zo hard en op 31 december zag ik vanaf de vroege avond tot diep in de nacht prachtige vuurpijlen de lucht inschieten.

Waarom is het zo moeilijk om je gewoon aan de regels te houden? Misschien toch een milde vorm van dictatuur?